poniedziałek, 25 czerwca 2012

Tygrys syberyjski

Tygrys syberyjskitygrys amurski (Panthera tigris altaica) – drapieżny ssak z rodziny kotowatych, największy z podgatunków tygrysa. Porównywalne rozmiary osiąga jedynie tygrys bengalski (P. t. tigris). Zbliżony wielkością tygrys kaspijski (P. t. virgata) uznawany jest już za gatunek wymarły. Tygrys syberyjski to podgatunek o niskim poziomie zmienności genetycznej.



100 lat temu występował na dużym obszarze od rzeki Huang He na południu do Kamczatki na północy i od Bajkału na zachodzie po Morze Japońskie na wschodzie.
Obecnie populacja – szacowana na maksymalnie 390 osobników, z których około 350 zamieszkuje Kraj Nadmorski i Kraj Chabarowski na wschodnich krańcach Rosji, reszta – występuje na granicy rosyjsko-chińskiej, w dolnym biegu Amuru. Osobniki z tej drugiej populacji coraz częściej wkraczają na tereny północnych Chin oraz Korei Północnej.
Zamieszkuje górskie, gęste lasy iglaste i mieszane w pobliżu rzek i potoków.

Zimowa sierść jest żółtawa i długa (40 do 60 mm na grzbiecie i 70 do 105 mm na brzuchu), a letnia – rudopomarańczowa, jaśniejsza niż u pozostałych tygrysów, z ciemnobrązowymi pręgami – pozostałe podgatunki mają pręgi raczej czarne niż brązowe. Dojrzały samiec osiąga długość ponad 300 cm (razem z ogonem) przy masie ciała dochodzącej do 300 kg. Samice są mniejsze – osiągają do 260 cm długości i ważą od 100–167 kg. Największy dziko żyjący osobnik, jakiego odnotowano – zastrzelony w ZSRR w 1943 – ważył 306,5 kg, a największy żyjący w niewoli – 423 kg i mierzył 3,9 m całkowitej długości (razem z ogonem). Długość górnych kłów sięga 75 mm, a czasem nawet 90 mm.

Ponieważ tygrys ten zamieszkuje tereny, gdzie narażony jest na temperatury poniżej -40 °C, dlatego jako jedyny tygrys posiada w pachwinach i na brzuchu ok. pięciocentymetrową warstwę tłuszczu.
Poluje na duże ssaki, głównie dziki i jelenie, atakuje również bydło domowe. Ciąża trwa trzy i pół miesiąca, rodzą się 2–3 młode. Żyje około 15 lat.



piątek, 22 czerwca 2012

Królik domowy

Dziś o dobrze znanym nam zwierzęciu - króliku. Piszę też o takich zwierzętach, bo będę weterynarzem i może przez pewien czas będę pracować w Polsce, zanim wyjadę do moich lwów. <3

Królik domowy (Oryctolagus cuniculus f. domesticus) – udomowiona forma królika europejskiego (Oryctolagus cuniculus), zajęczaka z rodziny zającowatych. Prawdopodobnie po raz pierwszy udomowiony w Hiszpanii. Po podbiciu Hiszpanii przez Rzymian hodowla królików została przeniesiona na teren imperium rzymskiego.


Króliki mają charakterystyczne długie uszy, krótki ogon, charakterystycznie poruszający się nos, długie tylne łapy, przednie – krótsze oraz oczy duże, okrągłe i wypukłe. Żyją zazwyczaj od 6 do 8 lat i ważą do 7 kg. Zdolność płciową osiągają w wieku 4–8 miesięcy. Długie uszy wyostrzają słuch oraz uczestniczą w procesie termoregulacji. Oczy królicze umożliwiają widzenie nawet w ciemnościach. Ich boczne ustawienie zwiększa kąt widzenia. Ponadto króliki mają bardzo dobrze rozwinięty węch.


Króliki wszystkich ras osiągają dojrzałość płciową w wieku około 3–4 miesięcy. W zwykłych warunkach chowu rasy małe i średnio duże osiągają zdolność rozrodczą w wieku około 5-7 miesięcy, z kolei rasy duże w wieku około 8 miesięcy. Ciąża u królika trwa z reguły 31-32 dni.


Królik z uwagi na niewielkie wymagania hodowlane i przyjacielskość w stosunku do człowieka, utrzymywany jest jako zwierzę pokojowe. Królik jest zwierzęciem towarzyskim, dlatego powinno się go trzymać pojedynczo tylko wtedy gdy ma się dla niego dużo czasu.


Królik jest zwierzęciem roślinożernym, charakteryzuje się bardzo dobrze rozwiniętym przewodem pokarmowym dostosowanym do wykorzystania ciężko strawnych, balastowych części pasz.


Dieta udomowionego królika jest różna w zależności od celów, dla których jest on hodowany. Najważniejszym składnikiem diety ras królików hodowanych jako zwierzę domowe jest siano. Siano jest podstawą złożonych, wieloskładnikowych pokarmów (często podawanych w postaci zbitych kul – granulatu, który zawiera także inne potrzebne substancje). Uzupełnieniem pokarmu jest mieszanka (najczęściej suszonych) tymotki łąkowej (Phleum pratense), kupkówki pospolitej (Dactylis glomerata), czy owsa (Avena sativa), która jest niezbędną częścią diety królika domowego.


           

czwartek, 21 czerwca 2012

Ocelot

Znów o kocie.. Kocham kotki! <3 - ocelot

Ocelot (Leopardus pardalis) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych.


Ocelot zamieszkuje prawie całą Amerykę Południową, Amerykę Środkową i południe Ameryki Północnej. Występuje przeważnie w wilgotnych lasach. Często przebywa niedaleko ludzkich siedzib. Spotykany również na polach i na plantacjach trzciny cukrowej.


Żyje głównie w lasach równikowych, ale zamieszkuje też sawanny,  jeziora, stawy i namorzyny.


Cechy ocelota:
  • Długość ciała: 70-100 cm
  • Długość ogona: 30-45 cm
  • Wysokość w kłębie: 50 cm
  • Waga: 12-16 kg
  • Ciąża: 70-80 dni
  • Liczba młodych: 2-4
  • Dojrzałość płciowa: samiec – 2,5 roku, samica – 2 lata
  • Pożywienie: drobne kręgowce
  • Długość życia: 12-15 lat.

Oceloty żywią się wieloma zwierzętami, w tym: szczuramiświnkami morskimimałpamipancernikamimrówkojadamiaguti, różnymi jeleniowatymi, młodymi pekarijaszczurkamiwężamiżółwiami i różnymi ptakami. Często zakradają się do kurników.


Oceloty mają krótką, jedwabistą sierść o barwie zależnej od otoczenia, w którym żyją. Koty żyjące w lasach mają żółtą lub rudą sierść, a zamieszkujące krzaki – szarą.
Nieregularny wzór z ciemnych plam i pręg zdobi futro ocelota. Na grzbiecie i bokach plamy tworzą rozety, na głowie, ogonie i łapach przechodzą w ciemne pasy. Brzuch jest jasny. Uszy czarne (z białymi plamkami) i zaokrąglone są osadzone na niewielkiej głowie. Ma silne łapy z ostrymi pazurami.

Te małe koty nie łączą się w pary. Prowadzą nocny tryb życia. Dzień spędzają na drzewach, w nocy polują.



   

środa, 20 czerwca 2012

Bekasik


Ten post będzie o ciekawym i słodkim ptaku - bekasiku. ;)
Bekasikbekas mały (Lymnocryptes minimus) – gatunek średniego ptaka wędrowny z rodziny bekasowatych (Scolopacidae).
Zamieszkuje pas od północno-wschodniej części Półwyspu Skandynawskiego po wschodnią Syberię. Izolowane populacje w Szwecji, północno-wschodniej Polsce, w północnej Białorusi i krajach bałtyckich. Zimuje od Wysp Brytyjskich poprzez zachodnią Europę oraz basen Morza Śródziemnego i Afrykę Północną oraz w pasie od Azji Mniejszej przez Lewant, Kaukaz, Irak i Iran po Indie, południowe Chiny i Indochiny.
W Polsce przestał się gnieździć w XIX wieku, potem wprawdzie powrócił w 1977, jednak nadal jest skrajnie nieliczny - najwyżej kilka par na Bagnach Biebrzańskich. Nielicznie widywany na przelotach: w marcu-maju i wrześniu-listopadzie. 
Brak wyraźnego dymorfizmu, zarówno wiekowego jak i płciowego. Wierzch głowy czarny z rdzawymi cętkami, boki głowy jasne, nad okiem rdzawa brew. Grzbiet czarny również z rdzawymi cętkami o metalicznym połysku. W bocznej części grzbietu podwójna beżowa smuga. Przód szyi i górna część piersi rdzawobrązowe, dół piersi i brzuch białe. Na spodzie ciała podłużne ciemne plamy. Dziób żółty z ciemnym końcem.
Długość ciała bekasika wynosi 19-23 cm. Rozpiętość skrzydeł ok. 36-40 cm, natomiast waga waha się od 30 do 105 g.
Jego siedlisko obejmuje bagna, brzegi wód i podmokłe łąki w pasie tajgi i tundry.
Bekasik buduje gniazda na ziemi. 
W ciągu roku wyprowadza jeden lub dwa lęgi, składając w maju-wrześniu 4 jaja. 
Jaja wysiadywane są przez okres 21-24 dni. 
Jego pokarmem są bezkręgowce uzupełnione pokarmem roślinnym.
Gatunek objęty ochroną ścisłą. Zagrożeniem dla niego jest osuszanie terenów podmokłych.

Wogóle śmieszna nazwa nie? Beka - sik. Ha ha ha...